Στέκεσαι στο διάδρομο. Ακινησία. Αν μισοκλέισεις τα μάτια μπορεί και να δεις τις φιγούρες να κινούνται και να ζουν τον χώρο. Το Ιατρικό προσωπικό, το διοικητικό, εργαζόμενοι του νοσοκομείου, στο λογιστήριο, στο μαγειρίο, συντηρητές, καθαριστές καθως και ασθενείς, γονείς ή κηδεμόνες με τα κάθε ηλικίας παιδιά τους, επισκέπτες ή περαστικοί. Διαδρομές ξεχωριστές με προορισμούς διαφορετικούς που σου προδίδουν και την ιδιότητα της κάθε φιγούρας. Διαδρομές με διαφορετική ταχύτητα, διάθεση, διάρκεια, προορισμό και συχνότητα.
Το προσωπικό του νοσοκομείου άλλοτε με κοφτά και άλλοτε με μακρόσυρτα βήματα διασχίζει το διάδρομο και εισέρχεται σε όλα τα δωμάτια χωρις δισταγμό και χωρίς την απορία του παρατηρητή που εισέρχεται σε άγνωστο χώρο. Η έκφραση στο πρόσωπο τους δεν αλλάζει καθώς μετακινούνται απο το ένα δωμάτιο στο άλλο. Η καθημερινή επαφή με τη ζωή του νοσοκομείου κάνει τις κινήσεις τους μηχανικές και τις διαδρομές τους ανύπαρκτες χωρίς να διατηρούν την αρχική τους αξία. Όλη η μέρα τους: ο διάδρομος. Έχουν τον αέρα και τη δύναμη που τους χαρίζει η ιδιότητα τους στο χώρο αυτό και ο χρόνος που περνάνε εκεί. Διακρίνεις το όλο απορία βλέμμα του επισκέπτη. Επεξεργάζεται βιαστικά το χώρο προσπαθώντας να κρατήσει τη σκέψη του στο λόγο για τον οποίο έφτασε εκεί. Αντλεί πληροφορίες από τις πινακίδες στις πόρτες και το προσωπικό (ίσως και από τη διαίσθηση του περισσότερο) προκειμένου να φτάσει στον προορισμό του. Μερικά λεπτά στο χώρο και έπειτα η επιστροφή στη δική του γνώριμη ζωή. Ευάλωτοι, προσεκτικοί και αθόρυβοι.
Παιδιά. Πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι ένα νοσοκομείο από ένα άλλο; Νοσοκομείο για ηλικιωμένους, νοσοκομείο για άτομα ψυχικά διαταραγμένα, νοσοκομείο για άτομα με ειδικές ανάγκες, γενικό νοσοκομείο, νοσοκομείο για παιδιά. Διαφορετικές ιδιότητες, διαφορετικοί χώροι. Οι χώροι προσδιορίζονται απο συναισθήματα. Σε ένα παιδιατρικό νοσοκομείο παρόλα τα κλάμματα που μπορεί να ακουστούν απο όλους τους χώρους του νοσοκομείου, ο χώρος γεμίζει με παιδικές μυρωδιές, με μια φωνή ενός παιδιού που αναζητά τη μαμά του στο διάδρομο, με ενα ποδοβολήτο που σε κάνει να στρέψεις το κεφάλι προς το μέρος που έρχεται ο ήχος. Ίσως βρεις ένα ξεχασμένο παιδικό ζακετάκι ή ένα παιχνίδι στις καρέκλες στο χώρο αναμονής ή στις παιδικές τουαλέτες. Ακόμα μπορεί να δεις παιδιά, τρομαγμένα, διστακτικά που φοβούνται να μιλήσουν και μόλις βγουν από την πόρτα του νοσοκομείου τρέχουν στο δρόμο σα να μην επισκέφτηκαν ποτέ αυτό το χώρο.
